ലോകം ഇപ്പോഴും കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു, ഋതുക്കൾ മാറുന്നു,
പക്ഷേ വായുവിൽ എന്തോ ഒന്ന് കടുപ്പമേറിയതായി തോന്നുന്നു.
നിന്റെ കസേര നിശബ്ദമായി ഇരിക്കുന്നു,
നിന്റെ കാപ്പി കപ്പ് ഇപ്പോഴും ഷെൽഫിൽ വേട്ടയാടുന്നു.

നിന്റെ ചിരിയിൽ വെളിച്ചമുണ്ടായിരിന്നു,
ഇപ്പോൾ വായുവിൽ നിശബ്ദത മൂളുന്നു.
ഫോട്ടോകൾ ഒന്നുമറിയാതെ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു,
പക്ഷേ ഓരോ ഫ്രെയിമിലും നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു ഗാനം ഉണ്ട്.

ചിരി വളർന്നിടത്ത് നിശബ്ദത മുഴങ്ങുന്നു,
പക്ഷേ ചുമരുകൾക്ക് ശബ്ദമില്ല.
പകലും രാത്രിയും ഇപ്പോൾ ഒരേ നിറമാണ് – കറുപ്പ്.
സമയം പോലും വ്യത്യസ്തമായി തോന്നുന്നു.

രാത്രിയിൽ ഞാൻ നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കുമ്പോൾ
എന്നെ മാത്രം നോക്കുന്ന ഒരു നക്ഷത്രം ഉണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു.
ഒരിക്കൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു വെളിച്ചം,
ഇപ്പോൾ ഓർമയായി ഞാൻ കരുതുന്ന വെളിച്ചം.

നീ പോയതിനുശേഷം, ആകാശം ഇപ്പോഴും കരയുന്നു,
നക്ഷത്രങ്ങൾ ഇപ്പോഴും നിശബ്ദമായി വിടപറയുന്നു.
നിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം മാത്രമാണ് ഇപ്പോൾ നഷ്ടമായത്,
പക്ഷേ ഓരോ ദിസവും പ്രതീക്ഷ പോലെ നില്ക്കുന്നു.