“പ്രണയം ഒരേ സമയത്തുള്ള ഒന്നിലധികം ഹൃദയ വികാരങ്ങളുടെ തീവ്രമായ അനുഭവമാണെന്ന്” പറഞ്ഞത് സാര്‍ത്രെയുടെ നിത്യകാമുകിയായ സിമോന്‍ ദ ബോവ്വര്‍ ആയിരുന്നെങ്കിലും അത് എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെടുത്തി തന്നത് സാജൻ തോമസ് ആണ്. എൻറെ സുഹൃത്ത്. അർദ്ധ പരദേശിയായ എൻറെ സുഹൃത്ത്. 
ബിരുദ കാലഘട്ടത്തിലെ എൻറെ സഹപാഠിയായിരുന്നു സാജൻ തോമസ്. എണ്പതുകളുടെ അവസാന പാദത്തിൽ. 
സാജൻ നല്ല ഒന്നാന്തരം അച്ചായൻ ആയിരുന്നു. സത്യക്രിസ്ത്യാനി. പരമ ഭക്തൻ. അവൻ എന്നും  ക്ലീൻ ഷേവിലായിരുന്നു കോളേജില്‍ എത്തിയിരുന്നത്. 
ക്ലീൻ ഷേവുകാരോട് എനിക്ക് എന്നും ഒരു പുച്ഛമായിരുന്നു. കാരണം ആണുങ്ങൾക്ക് ആണത്തം കാണിക്കാൻ ഉള്ളത് പിരിച്ചുവെച്ച മീശയാണ്. ആ മീശ എടുത്തു കളഞ്ഞാൽ പിന്നെ എന്ത് ആണത്തം. അതുകൊണ്ട് അവരെ ആണത്തമില്ലാത്ത ആണുങ്ങളായെ  ഞാൻ കരുതിയിട്ടുള്ളൂ. ഒരുമാതിരി അമൂൽ ബേബി ആണുങ്ങൾ.
സാജനെയും ആ നിലയിലെ ഞാൻ കണക്കാക്കിയുള്ളൂ.  കൂടാതെ അവൻ ഒരു പരദേശിയും ആയിരുന്നല്ലോ. അതിൽ അല്പം അസൂയയുടെ അംശവും ഉണ്ടായിരുന്നു. കാരണം സാജൻ ഒരു പഠിപ്പിസ്റ്റ് ആയിരുന്നു. നന്നായി പഠിക്കും. 
അവൻ ജനിച്ചതും വളർന്നതും ഗൾഫിലായിരുന്നു. എന്നും ജീൻസും വുഡ്ലാൻഡ് ഷൂവും ഇട്ടവൻ കോളജിൽ വന്നു. ‘അഹങ്കാരി’ ഞാൻ മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടു. ഇല്ലാത്തവന് ഉള്ളവനോടുള്ള സഹജമായ മനോഭാവം. അസുയ അല്ലെങ്കില്‍ കുശുമ്പ്. 
കൂടാതെ അവനെപ്പറ്റി പാടി പുകഴ്ത്താൻ ഒരു പാണനും ഉണ്ടായി. വിനോദ്. എൻറെ അയൽക്കാരനും ആത്മസുഹൃത്തും. അവനാണ് പറഞ്ഞത് സാജൻ, അവൻ പഠിച്ച സ്കൂളിലെ എസ്.എസ്.എൽ.സി. ടോപ്പർ ആയിരുന്നു എന്ന്. 
നമുക്ക് പത്താംതരം ഒന്ന് കടന്നു കിട്ടിയാൽ മതി എന്ന് കരുതി പഠിച്ചിരുന്നപ്പോൾ, ഇതാ നമ്മുടെ മുന്നിൽ ഒരു പത്താംക്ലാസ് ടോപ്പർ. എങ്ങനെ അസൂയപ്പെടാതിരിക്കും. അതുകൊണ്ടു ഞാൻ അവനോടു കൂടുതൽ ഒട്ടാൻ പോയില്ല.  അന്ന് ആ സംഭവം ഉണ്ടാകുന്നത് വരെ.
അന്ന് ഒരു ചൊവ്വാഴ്ചയായിരുന്നു. പതിവുപോലെ രാവിലത്തെ മൂന്നാം പിരീഡ് ക്ലാസ് ബോട്ടണിയുടേതായിരുന്നു. ക്ലാസിന് ഞങ്ങൾ ബോട്ടണി ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിൽ എത്തി. ഓരോ പീരിയഡിലെ ക്ലാസിനും അതാത് വിഷയങ്ങളുടെ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിൽ സ്റ്റുഡൻസ് എത്തണമായിരുന്നു. അതാണ് കോളേജിലെ രീതി. അതുപ്രകാരം അന്ന് ഞങ്ങൾ ബോട്ടണി ക്ലാസ്സിൽ എത്തുമ്പോൾ ക്ലാസിലെ ഏറ്റവും മുൻപഞ്ചിൽ മൂന്നു സീനിയർ ആൺകുട്ടികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.
സാധാരണ ആളൊഴിഞ്ഞ ക്ലാസ് മുറികളിൽ ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്ത് കുട്ടികൾ വന്നിരിക്കാറുണ്ട്. അവരെ അധ്യാപകരോ പ്രിൻസിപ്പലോ ഉപദ്രവിക്കാറില്ല. പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോയി ഉപദേശിച്ചു നന്നാക്കാൻ ശ്രമിക്കാറുമില്ല. നിനക്കൊക്കെ വേണേൽ ക്ലാസിൽ കയറിയാൽ മതി എന്ന ലൈൻ. ഇത്തരം ക്ലാസ് കട്ട് വീരന്മാർ ക്ലാസിലേക്ക് കുട്ടികൾ കൂട്ടമായി എത്തുമ്പോൾ ക്ലാസ് ഒഴിഞ്ഞു പോവുകയാണ് പതിവ്. 
എന്നാൽ അന്ന് ഞങ്ങൾ ക്ലാസ്സിൽ കയറി ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചിട്ടും ഇവർ മൂന്നുപേരും ക്ലാസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി പോയില്ല. കോളജിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സുന്ദരിമാരുള്ള ക്ലാസ്സായിരുന്നു എന്റേത്. അതുകൊണ്ട് അവർ മുൻ ബെഞ്ചിൽ അതേ ഇരിപ്പ് തുടരുന്നു. അവർ മൂന്നാം വർഷ കെമിസ്ട്രി ഡിഗ്രിക്കാരാണ്. ഞങ്ങൾ രണ്ടാം വർഷ സുവോളജി.
ഇവരുടെ ഇരിപ്പ് ഞങ്ങൾ ആൺകുട്ടികൾക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടായി തോന്നിയില്ല. എന്നാൽ പെൺകുട്ടികൾക്ക് അതൊരു കടന്നു കയറ്റമായി തോന്നി. അവർ പതുക്കെ പ്രതികരിച്ചു തുടങ്ങി. ഞങ്ങളെ കുത്തിത്തുടങ്ങി. അതിക്രമിച്ച് കയറി ഇരിക്കുന്നവരോട് ഇറങ്ങിപ്പോകാൻ പറയണം എന്ന സന്ദേശം പല പെൺകുട്ടികളും ഞങ്ങളോട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. 
അവസാനം സഹികെട്ടപ്പോൾ ഞാൻ എണീറ്റ് അതിക്രമികളായ സീനിയർ കെമിസ്ട്രി ചേട്ടന്മാരോട് ക്ലാസ് ഒഴിയണമെന്ന് വിനയത്തിൽ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അപ്പോൾ അതിൽ രണ്ടുപേർ എണീറ്റ് പോകാൻ തയ്യാറായി. എന്നാൽ മൂന്നിൽ ഒരുത്തന് അല്പം കൃമികടി കൂടുതലായിരുന്നു. 
അവൻ എണീറ്റ് രണ്ടു കൂട്ടുകാരെയും പിടിച്ചിരുത്തി. ‘പോയില്ലെങ്കിൽ എന്ത് ചെയ്യും’ എന്നായി ചോദ്യം. ഞാൻ പെട്ടു. എന്ത് ചെയ്യാൻ. ക്ലാസ് മുറിയിൽ കിടന്ന് അടി ഉണ്ടാക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ. ഇനിയും അവരെ പൊക്കിയെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് എറിയാൻ നമ്മൾ ഭീമന്റെ അനന്തരവൻ ഒന്നുമല്ലല്ലോ. ഞാൻ ഒരു നിമിഷം ഒന്നും വാടി. 
പക്ഷേ ആ നിമിഷമാണ് ആ അത്ഭുതം നടന്നത്. ഞങ്ങൾ ആണത്തം ഇല്ല എന്ന് എഴുതിത്തള്ളിയ ക്ലീൻ ഷേവുകാരൻ സാജൻ തോമസ് ഒരു സിംഹത്തെ പോലെ അട്ടഹസിച്ചു കൊണ്ട് ചാടി വീഴുന്നതാണ് കണ്ടത്. 
ഇത്രയും ആയപ്പോഴേക്കും പെൺകുട്ടികൾ എല്ലാവരും എണീറ്റ്‌ ശക്തമായി പ്രതിഷേധം തുടങ്ങി. സംഭവം പന്തിയല്ല എന്ന് എളുപ്പം സീനിയേഴ്സിന് മനസ്സിലായി. ‘നിന്നെ പിന്നെ എടുത്തോളാം’ എന്നൊരു ഭീഷണി എനിക്ക് നേരെ മുഴക്കിക്കൊണ്ട് ഗത്യന്തരമില്ലാതെ അവർ ക്ലാസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോയി. തികച്ചും നാണംകെട്ട്.
അവിടെവച്ച്, ആ നിമിഷം, സാജൻ എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവനായി.
എന്നാലും എനിക്ക് മനസ്സിലാകാതിരുന്ന കാര്യം എല്ലാവരോടും ചിരിച്ചു മാത്രം സംസാരിച്ചിരുന്ന അല്പം നാണക്കാരനായ, കൃശഗാത്രനായ, നാടിനെയും നാട്ടുകാരെയും പറ്റി വേണ്ടത്ര പിടിപാടില്ലാത്ത, സാജൻ എന്തുകൊണ്ട് ഒരു നിമിഷാർദ്ധത്തിൽ ചീറ്റപ്പുലിയെ പോലെ ചീറിപ്പാഞ്ഞു വന്നു എന്നതായിരുന്നു. 
അതിനുള്ള ഉത്തരം ഏതാനും ദിവസത്തിനകം എനിക്ക് കിട്ടി.
ഏതാനും ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം ഉച്ചയോടെ ക്ലാസ്സ്‌ കട്ട് ചെയ്ത് ഞങ്ങൾ കുറച്ചുപേർ ബൊട്ടാണിക്കൽ ഗാർഡന്റെ അരമതിലിൽ കയറിയിരുന്നു നർമ്മസല്ലാപത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന സമയം സാജൻ അങ്ങോട്ട് വന്നു. 
സാധാരണഗതിയിൽ സാജൻ അങ്ങനെ വരാറില്ല. ഞങ്ങളില്‍ നിന്നും സാജൻ തോമസ് എന്നും കൃത്യമായ ഒരു അകലം പാലിച്ചിരുന്നു. കൃത്യനിഷ്ഠ ഉള്ള ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നു സാജന്‍.  
സാജൻ മുൻപ് ഒരിക്കലും ഞങ്ങളോട് അങ്ങനെ കൂട്ടുകൂടുകയോ കറങ്ങിയടിച്ചു നടക്കുകയോ അക്കാലത്തെ കോളേജ് ‘ബുജികൾ’ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന ബുദ്ധിജീവികളെപ്പോലെ റിക്രിയേഷൻ ഹാളിന്റെ ഒത്ത നടുവിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് ആലോചിക്കുന്നതായോ കണ്ടിട്ടില്ല. കോളേജിൽ വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ സാജൻ ക്ലാസിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും. ഒരു ക്ലാസ് പോലും കട്ട് ചെയ്ത ചരിത്രമില്ല ഇതുവരെ. ആ സാജനാണ് ഇപ്പോൾ ക്ലാസ് കളഞ്ഞ്  ഞങ്ങളുടെ അലമ്പ് കൂട്ടത്തിൽ കൂടിയിരിക്കുന്നത്.
അടുത്ത ദിവസവും സാജൻ ഞങ്ങളുടെ അരമതിൽ സമ്മേളന വേദിയിലെത്തി. ഇപ്രാവശ്യം അവൻ വന്നത് വ്യക്തമായ ലക്ഷ്യത്തോടെയായിരുന്നു. വന്ന് അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ എന്നെ വിളിച്ച് മാറ്റി നിർത്തി. പിന്നീട് പോക്കറ്റിൽ ഭദ്രമായി നാലായി മടക്കിവെച്ചിരുന്ന ഒരു പേപ്പർ എടുത്ത് എൻറെ കയ്യിൽ തന്നു. അതൊരു കവിതയാണെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ തോന്നി. എന്തായാലും ഗദ്യമല്ല. കവിത തന്നെ. ഭാഷ ആംഗലേയമാണ്. 
മലയാളത്തിൽ സുന്ദരമായി  സംസാരിക്കുമെങ്കിലും അവന് മാതൃഭാഷയിൽ വാമൊഴിയെ പറ്റൂ. വരമൊഴി പറ്റില്ല. അവന്റെ മലയാളത്തിനും ഉണ്ട് ഒരു പ്രത്യേകത. അതിൽ പൂർണമായും മലയാള വാക്കുകളെ ഉണ്ടാവു. 
ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ, ഇംഗ്ലീഷ് വേണ്ടവിധം അറിയാത്ത ടീംസ്, ഗമ കാണിക്കാൻ മലയാളത്തിന്റെ കൂടെ യഥേഷ്ടം ഇംഗ്ലീഷ് പദങ്ങൾ തിരികി കയറ്റും. പുട്ടിൽ തേങ്ങാപ്പീര ഇടുന്ന പോലെ. മന:പൂർവം. മറ്റൊന്നിനും വേണ്ടിയല്ല. ഞങ്ങള്‍  കൂടിയ പാർട്ടികളാണ് എന്ന് കാണിക്കാൻ. 
ആംഗലേയം ഒരു സ്റ്റാൻഡേർഡ് ഭാഷയാണല്ലോ. ഫലത്തിൽ ഈ മണിപ്രവാള പ്രയോഗം കേൾക്കുന്നവന് ഒന്നും മനസ്സിലാവില്ല. പറയുന്നവന് വ്യക്തമായ ധാരണയും ഉണ്ടാവില്ല. അതിനൊരു അപവാദമായിരുന്നു സാജന്‍.  
മാതൃഭാഷയിൽ അവൻ ഒരിക്കലും മായം ചേർത്തില്ല. അവൻ, അറിയാവുന്ന മലയാള പദങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് അനർഗള ലളിത സുന്ദര മനോജ്ഞ മനോഹര ഭാഷയിൽ  ആശയ വിനിമയം നടത്തി. 
ഇത് വാമൊഴിയുടെ കാര്യം. എന്നാൽ മലയാള വരമൊഴിയിൽ കാര്യത്തിൽ അവൻ ഒരു തികഞ്ഞ പരാജയമായിരുന്നു. അവിടെ അവൻ ആംഗലേയത്തെ ആശ്രയിച്ചിരുന്നു. 
ഞാനവന്റെ കവിത ഒന്ന് ഓടിച്ചു നോക്കി. ഇരുപതു വരി. വർണ്ണനയാണ്.         സുന്ദരീവർണ്ണന. അതിലെ പല പദപ്രയോഗങ്ങളും എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. എങ്കിലും ഒരു വരി എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. അത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.
“യുവർ ഡാസ്ലിംഗ് ഫെയ്സ് അണ്ടെര്‍ ദ വെയ്ല്‍”. 
‘മൂടുപടത്തിൻ പിന്നിലെ നിൻ പ്രശോഭിതാസ്യം’.  ഗംഭീരം. എനിക്കതങ്ങ് ബോധിച്ചു.
പക്ഷേ ആ പ്രശോഭിത മുഖം ആരുടേത് എന്നായി എന്റെ സംശയം.
“ഇത് അവളാണ്” അവൻ പറഞ്ഞു.
“ആര്” ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“സിന്ധു”
“സിന്ധുവോ”  എനിക്ക് അതിശയം തോന്നി. ക്ലാസ്സിലിരിക്കുമ്പോൾ ഒരിക്കൽ പോലും അവൻ സിന്ധുവിനെ നോക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല.
സിന്ധു ഒരു കൊച്ചു സുന്ദരിയായിരുന്നു. കൊച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞത് ഉയരം ഉദ്ദേശിച്ചാണ്. അഞ്ചടി മാത്രമായിരുന്നു അവളുടെ ഉയരം. സിന്ധു എന്നോട് സംസാരിക്കുമ്പോൾ എവറസ്റ്റ് കൊടുമുടി നോക്കി സംസാരിക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് പരമാവധി കുനിഞ്ഞു നിന്ന് ഞാൻ സഹകരിക്കും. ഇല്ലെങ്കിൽ അവൾ പറയുന്നത് എനിക്ക് കേൾക്കാൻ കഴിയില്ല. അത്ര പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലെ സംസാരിക്കു. ഒരു തൂവൽ സ്പർശം പോലെയായിരുന്നു സിന്ധുവിന്റെ സംസാരം.
സിന്ധു കാഴ്ചയിൽ സുന്ദരി. അത്ര മെലിഞ്ഞ ശരീരപ്രകൃതമല്ല. പ്രസന്ന വദന. എല്ലാവർക്കും സിന്ധുവിനെ ഇഷ്ടമാണ്. സിന്ധുവിന്റെ ഹൈലൈറ്റ് ഇടതൂർന്ന പനംകുല പോലത്തെ മുടിയായിരുന്നു. നല്ല കട്ടിക്ക് അരയ്ക്കു താഴെ എത്തിനിൽക്കുന്ന മുടിയഴക്. 
ആ സിന്ധുവാണ് സാജൻ തോമസിന്റെ ഖൽബിലെ രാജകുമാരി. പക്ഷേ എനിക്കൊരു സംശയം. ഞാനത് അവനോട് ചോദിച്ചു.
“അളിയാ സിന്ധു ഹിന്ദുവല്ലേ”.
“അതിന്”. സാജന് നീരസം.
“അല്ലാ, ഈ മൂടുപടം എന്നോക്കെപ്പറയുന്നത്  മുസ്ലിം പെൺകുട്ടികളുടെ വേഷത്തിന്‍റെ ഭാഗമല്ലേ?”
അവൻറെ വർണനയിൽ ഒരു വശപ്പിശകുണ്ടോ എന്നതായിരുന്നു എന്റെ സംശയം. സാജൻ എന്നെ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് നോക്കി പിന്നെ പറഞ്ഞു.
“എടാ പൊട്ടാ. ഞാൻ അവളെ ഒരു സുൽത്താനെയായി സങ്കൽപ്പിച്ച് എഴുതിയതല്ലേ”. 
എനിക്ക് ബോധ്യമായി. കവിതയാണ്. കാവ്യ ഭാവനയാണ്. അതിൽ ചോദ്യമില്ല. ഇത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് വളരെ ഗമയോടെ അവൻ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി. എങ്ങനെയുണ്ട് എൻറെ ഭാവന എന്ന ഭാവം. 
പെട്ടെന്ന് എന്റെ മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞുവന്നത് ഒരു പരസ്യമാണ്. കോളേജിൽ നിന്നും ഏതാണ്ട് നാല് കിലോമീറ്റർ അകലെ വിശാലമായ ഒരു വയലിൽ, റോഡിനോട് ചേർന്ന് സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു ജുവല്ലറിയുടെ പരസ്യ ബോർഡ്. ഏതാണ്ട് എഴുപത്തിയഞ്ച്  അടി നീളവും മുപ്പത്തിയഞ്ച് അടി ഉയരവുമുള്ള ആ ബോർഡിലെ ചിത്രം, ധാരാളം സ്വർണാഭരണങ്ങൾ ധരിച്ച ഒരു യുവ സുന്ദരിയുടെ നെഞ്ചിനു മുകളിലോട്ടുള്ള ദൃശ്യമായിരുന്നു. വലിയൊരു ചിത്രം. അതിൽ ആ സുന്ദരി മൂടുപടം അണിഞ്ഞിരുന്നു. കൂടാതെ മുഖത്തെ ഭാഗികമായി മറക്കുന്ന ഒരു നേർത്ത നെറ്റും ഉണ്ടായിരുന്നു. 
എൻറെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് സാജൻ ഗമയിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ അവൻറെ ഈ പ്രണയ സങ്കല്പത്തിന്റെ പ്രചോദനം ആ ബോർഡും അതിലെ സുന്ദരിയും ആണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. പക്ഷേ ഞാൻ അത് അവനോട് പറഞ്ഞില്ല. കാരണം ഞാൻ അവന്റെ ഒരു നല്ല സുഹൃത്തായിരുന്നുവല്ലോ.
കവിത വായിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ പ്രത്യാശാപൂർവം എന്നെ നോക്കി. എന്നിൽ നിന്നും ഒരു അനുകൂല അഭിപ്രായം അവൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു എന്ന് വ്യക്തം. ഞാൻ അവനെ നിരാശപ്പെടുത്തിയില്ല. നന്നായി എന്ന അഭിപ്രായം പറഞ്ഞു. സത്യം പറഞ്ഞാൽ അവനുള്ള ആംഗലേയ സ്വാധീനം എനിക്ക് ഇല്ലായിരുന്നതുകൊണ്ട്  കവിതയിലെ പല ആലങ്കാരിക പ്രയോഗങ്ങളും എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. പക്ഷേ ഞാൻ അത് പുറത്തു കാണിച്ചില്ല.
ഇതൊന്നുമായിരുന്നില്ല എന്നെ വ്യാകുലപ്പെടുത്തിയത്. അവൻറെ അടുത്ത നടപടിയെപ്പറ്റിയുള്ള ചിന്തയായിരുന്നു. കവിത നന്നായി എന്ന് പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് ‘നീ ഇത് അവൾക്ക് കൊടുക്കണം’ എന്ന് പറഞ്ഞ് അവന്‍  എന്നെ ഹംസമാക്കുമോ എന്ന് ഞാൻ ഭയന്നു. എങ്കിൽ ഉറപ്പായും സിന്ധു എന്ന എൻറെ സ്നേഹിത എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെടും. പ്രേമിക്കുന്നവന് കണ്ണും കാതും ഒന്നും വേണമെന്നില്ല. പക്ഷേ നമുക്ക് അത് പറ്റില്ലല്ലോ. ഞാൻ വ്യാകുലപ്പെട്ടു നിൽക്കവേ കവിത എന്നിൽ നിന്നും വാങ്ങി ‘ശരി അളിയാ’ എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ പോയി. ഭാഗ്യം ഞാൻ ഭയപ്പെട്ട പോലെ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. 
പിന്നെ പലപ്പോഴും, സിന്ധു കാണാതെ അവളെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന സാജൻ തോമസിന്റെ ചിത്രം ഇപ്പോഴും എൻറെ മനസ്സിൽ മിഴിവോടെയുണ്ട്. രസകരമായ കാര്യം ഞങ്ങൾ ബോയ്സ് സൊറ പറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന നേരം സിന്ധു വന്നു ഞങ്ങളോട് കുശലം പറഞ്ഞാൽ, സാജൻ അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ മാനത്ത് നോക്കി നിൽക്കുന്നത് കാണാം. വാനനിരീഷകനെപ്പോലെ. എന്തോ അവൻ അവളെ അവഗണിക്കുന്നതായി മന:പൂർവം അഭിനയിച്ചു. 
മൂകകാമുകന്മാർ പൊതുവേ ഈ സ്വഭാവം കാണിക്കാറുണ്ട്. ഒരുപക്ഷേ ഒരു കാരണവശാലും താൻ പിടിക്കപ്പെടാനോ സംശയിക്കപ്പെടാനോ പാടില്ല എന്ന മുൻകരുതല്‍ നടപടിയുടെ ഭാഗമാകാം  ഈ പ്രതികരണം. ഓടുന്ന പട്ടിക്ക് ഒരു മുഴം മുന്നേ എറിയുന്ന പ്രായോഗിക തന്ത്രം. 
എന്തുതന്നെയായാലും സാജന്റെ ഈ തന്ത്രം പരിപൂർണ്ണ വിജയമായിരുന്നു. കാരണം അവൻറെ അനുരാഗം ഒരിക്കലും സിന്ധു അറിഞ്ഞില്ല. അറിയിക്കാൻ അവൻ ഒട്ടു ശ്രമിച്ചതുമില്ല. നേരിട്ടോ ഒരു ഹംസം മുഖേനയോ. 
പക്ഷേ സാജന്  വലിയ പദ്ധതികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഭാവിജീവിതത്തെപ്പറ്റി കാര്യമായി അവൻ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ നടത്തി.
ഒരു ദിവസം അവൻ എന്നോട് ചോദിച്ചു.
“നമ്മളൊക്കെ ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞിട്ട് എന്ത് ചെയ്യും. അതും ജന്തു ശാസ്ത്രത്തിൽ.”
“എന്ത് ചെയ്യാൻ. വല്ല എം. എസ്സിക്ക് കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കും. ഇല്ലെങ്കില്‍ വല്ല എം. എക്കു പോകും. അതുമല്ലെങ്കിൽ വല്ല ട്യൂഷൻ സെൻടറിലും പോയി വാദ്ധ്യാരു പണി നോക്കും.” ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. 
അവൻ അല്പം നേരം വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ പറഞ്ഞു.
“അത് പോരാ. വ്യക്തമായ ഒരു ഭാവി നമുക്ക് വേണം. പഠനം കഴിഞ്ഞാൽ സ്വന്തമായി നിൽക്കാൻ കഴിയണം. എങ്കിലേ നമുക്ക് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ തീരുമാനമെടുക്കാൻ പറ്റൂ. ഇല്ലെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവർ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ കേറി മാന്തും. അവർ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കും. അതനുസരിച്ച് നമുക്ക് ജീവിക്കേണ്ടിവരും. ഫലത്തിൽ നമുക്ക് നമ്മുടെ ജീവിതം കൈമോശം വരും”.
ഒരു ഫിലോസഫറെ പോലെയാണ് അവൻ അത് പറഞ്ഞത്. ഞാൻ കേട്ടുനിന്നു. അവൻ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. പക്ഷേ കേവലം  ഒരു ഡിഗ്രി എടുത്തിട്ട് സമ്പാദിച്ചു ജീവിക്കാൻ ഇത് യൂറോപ്പ് ഒന്നുമല്ലല്ലോ. നമ്മുടെ മനോഹര സുന്ദര കേരളം അല്ലേ? മാവേലി നാട്. ഇവിടെ എംപ്ലോയ്മെൻറ് എക്സ്ചേഞ്ചിന് മുന്നിൽ ക്യൂ നിൽക്കുന്നത് പത്താം ക്ലാസുകാരുടെ ലക്ഷങ്ങൾ അല്ല. മറിച്ച് ഡിഗ്രി ഹോൾഡേഴ്സിന്റെയും എൻജിനീയറിങ് ബിരുദധാരികളുടെയും  ആണ്.
ഞാൻ ആലോചിച്ചു നിൽക്കവേ സാജൻ പറഞ്ഞു.
“യോഗ്യമായ ഒരു പ്രൊഫഷണൽ കോഴ്സിന് ചേരണം. അത് കഴിഞ്ഞാൽ സ്വന്തമായി നാല് കാശുണ്ടാക്കാൻ കഴിയണം.” 
ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അല്പം കഴിഞ്ഞ് അവൻ ലൈബ്രറിയിലേക്ക് പോയി.
പിന്നീടുള്ള ഏതാനും ദിവസം അവനെ കോളേജിൽ കണ്ടില്ല. ഏതാനും ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അവൻ കോളേജിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“എവിടെക്കാടാ മുങ്ങിയത്”. 
ഒരു ചെറു ചിരിയോടെ സസ്പെൻസ് ഇട്ടവൻ പറഞ്ഞു.
“ഒരു ചെറിയ യാത്ര.”അല്പം കഴിഞ്ഞ് അവൻ പറഞ്ഞു.
“മദ്രാസിനു പോയി”.
“സിനിമയിൽ അഭിനയിക്കാനോ”. ഞാൻ കളിയാക്കി. 
പക്ഷേ അവൻ ഗൗരവത്തിൽ ആയിരുന്നു. 
“നീ പറഞ്ഞതുപോലെ എംപ്ലോയ്മെൻറ് എക്സ്ചേഞ്ച് മുന്നിൽ ക്യൂ നിൽക്കാനും ട്യൂഷൻ എടുത്തു മുടിയാനും എനിക്ക് വയ്യ. ഞാൻ ഒരു പ്രൊഫഷണൽ കോഴ്സ് നോക്കുന്നുണ്ട്. അല്പം തുട്ടു പൊട്ടിക്കേണ്ടി വരും.” സാജന്‍ പറഞ്ഞു. 
“നിന്റെ പപ്പാജി എന്തു പറഞ്ഞു.” ഞാൻ ചോദിച്ചു.
അവൻറെ പപ്പാജി, പ്ലാന്തോട്ടത്തിൽ ജോർജ് തോമസ്, ഭേദപ്പെട്ട ഒരു പ്രൈവറ്റ് ബാങ്കർ ആണ്. സാജന്റെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ ‘കൊള്ളപ്പലിശക്കാരൻ’. 
“എന്ത് പറയാൻ. ഞങ്ങൾ ഒന്നിച്ചാണ് മദ്രാസിന് പോയത്. ഒരു സീറ്റ് ലേലം വിളിച്ചുറപ്പിച്ചു.” സാജന്‍ പറഞ്ഞു. 
“ഏതാ കോഴ്സ്” ഞാൻ ചോദിച്ചു. 
“വായി നോട്ടം” അവൻ പറഞ്ഞു.
“ബി. ഡി. എസ്.?” ഞാൻ ചോദിച്ചു. 
“ഉം” 
“അപ്പോൾ ഏതാണ്ട് തീരുമാനമായി”. ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ആ.  ഏകദേശം ഉറപ്പായി. അഡ്വാൻസ് കൊടുത്തു. അമ്പത്, ബാക്കി കോഴ്സിന് ജോയിൻ ചെയ്തു രണ്ടാഴ്ചക്കുള്ളിൽ കൊടുത്തു തീർക്കണം.” അവന്‍ പറഞ്ഞു.
“വാ. നമുക്കൊരു ചായ കുടിക്കാം”. സാജന്‍ എന്നെയും കൂട്ടി കാന്റിനിലേക്ക് പോയി. ചരിത്രത്തിലാദ്യമായും അവസാനമായും സാജൻ തോമസ് പ്ലാൻ തോട്ടത്തിൽ എനിക്ക് ഒരു ചായ വാങ്ങി തന്നു. മൂന്നാഴ്ച കഴിഞ്ഞ് സാജൻ മദ്രാസ്സിലേക്ക്  യാത്രയായി.  
മാസങ്ങൾ പറന്നു പോയി. ഓണം, വിഷു, ക്രിസ്മസ് അങ്ങനെ. ഒടുക്കം ഒരാഴ്ച നീണ്ടുനിന്ന ഒരു സ്റ്റഡിടൂറില്‍ എന്റെ ബിരുദവിദ്ധ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ആട്ടക്കലാശമായി.  ബിരുദ കാലഘട്ടം ഒടുങ്ങി. 
സാജൻ പോയതിൽപിന്നെ അവനെപ്പറ്റി ഒരു വിവരവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കത്തില്ല,  ഗ്രീറ്റിംഗ്സ് ഇല്ല, ഫോൺവിളി ഇല്ല. എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും അവൻ അവസാനിപ്പിച്ചിരുന്നു. 
ഞാൻ ഡിഗ്രി വലിയ തരക്കേടില്ലാതെ കടന്നുകൂടി. സാമാന്യം ഭേദപ്പെട്ട നിലയിൽ പാസായി എന്നർത്ഥം. ഇനിയെന്ത് എന്ന ചോദ്യം, ചോദ്യമായി തന്നെ അവശേഷിച്ചു. തുടര്‍ പഠനത്തിനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ നടക്കുന്നു. അതെങ്ങും എത്തിയിട്ടില്ല. കൂട്ടുകാർ സ്ഥിരമായി കത്തെഴുതും. പോസ്റ്റുകാർഡിൽ. അതിനെല്ലാം മറുപടി അയയ്ക്കും. അതായിരുന്നു ആ കാലത്തെ പ്രധാന പണി. 
ട്യൂഷൻ അധ്യാപകൻ ആകാൻ പ്രലോഭനവും ഭീഷണിയും പലപ്രാവശ്യം പലഭാഗത്തുനിന്നും ഉണ്ടായി. ജീവിതത്തിന് ചൂടും ചുമതലയും ഉണ്ടാക്കാനുള്ള ശ്രമം. അതിനെയെല്ലാം എതിർത്തു നിന്നു. അധ്യാപകൻ ആകില്ല എന്ന വാശി കൊണ്ടല്ല. ആ പണി എനിക്ക് പറ്റില്ല എന്ന തോന്നലുകൊണ്ടാണ്. 
ട്യൂഷൻ അധ്യാപകൻ എന്ന പ്രലോഭനത്തെ ഞാൻ ശക്തമായി എതിർത്തു വിജയിച്ചു നിൽക്കുന്ന കാലത്താണ് ആ വാർത്ത ഞാൻ അറിയുന്നത്. എൻറെ ഒരു സ്നേഹിത കത്തു മുഖാന്തരം അറിയിച്ചതാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ വിവരം അറിയുമ്പോഴേക്കും സംഭവം നടന്നിട്ട് ഒരാഴ്ച പിന്നിട്ടിരുന്നു. സിന്ധുവിന്റെ അച്ഛൻ മരണപ്പെട്ടു. 
ഇന്ത്യൻ ആർമിയിൽ ക്യാപ്റ്റനായിരുന്നു സിന്ധുവിന്റെ അച്ഛൻ. തീവ്രവാദികളുമായുള്ള ഏറ്റുമുട്ടലിൽ അദ്ദേഹം വീരമൃത്യു വരിച്ചു. കാശ്മീരിൽ വെച്ച്. മരിക്കുമ്പോൾ ഏതാണ്ട് അമ്പതു വയസ്സിന് അടുത്ത് മാത്രമെ അദ്ദേഹത്തിന് പ്രായം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആ മരണം ഞങ്ങളെ ആകെ പിടിച്ചുലച്ചു. 
കാരണം സിന്ധുവിന് ഒരു അനുജത്തിയും അമ്മയും മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. സഹോദരന്മാരില്ല, അമ്മാവന്മാരില്ല, ചെറിയച്ഛന്മാരില്ല, അങ്ങനെ പ്രബലമായ ഒരു ആൺതുണ എന്ന് പറയാൻ ആരുമില്ലാത്ത ഒരു കുടുംബം. 
കാറും കോളും ഉള്ള നടുക്കടലിൽ കപ്പിത്താൻ പെട്ടെന്ന് നഷ്ടമായ ഒരു കപ്പലിന്റെ അവസ്ഥ. ആ നിസ്സഹായവസ്ഥയ്ക് ഒരു വിരാമം ആയത് മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം നടന്ന സിന്ധുവിന്റെ വിവാഹമാണ്. കേവലം ഇരുപതു വയസ്സിൽ അവൾക്ക് കുടുംബിനി ആക്കേണ്ടി വന്നു.
തുടർപഠനം ഉൾപ്പെടെ പല ആഗ്രഹങ്ങളും അതിനുവേണ്ടി അവൾ ബലി കഴിച്ചിട്ടുണ്ടാവും തീർച്ച. 
ഒരിക്കൽ സിന്ധു എന്നോടു പറഞ്ഞു. “ഡിഗ്രി  കഴിഞ്ഞ് ബി. എഡ്. എടുക്കണം. പിന്നെ ഒരു അദ്ധ്യാപികയാകണം”. 
“ടീച്ചിങ് അത്ര താല്പര്യമാണോ നിനക്ക്” ഞാൻ ചോദിച്ചു.  
“താല്പര്യം കൊണ്ടല്ല”.
“പിന്നെ”. ഞാൻ ചോദിച്ചു.  
“എങ്കിലേ നിന്നെപ്പോലുള്ള മന്ദബുദ്ധികളെ ക്ലാസ്സിലിട്ട് തല്ലാൻ  കഴിയുള്ളു”. 
എന്നിട്ടവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. പുതുമഴയിൽ ആലിപ്പഴം പെയ്തിറങ്ങുന്നതു പോലെ. 
സിന്ധുവിന്റെ കുടുംബപശ്ചാത്തലത്തിൽ അപ്പോൾ ഒരു വിവാഹമല്ലാതെ മറ്റൊരു പരിഹാരവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൾക്ക് താഴെ വിവാഹപ്രായത്തിലേക്ക് എത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു അനിയത്തിയും ഉണ്ട്. ആ സാഹചര്യത്തിൽ അവളുടെ വിവാഹം അനിവാര്യം ആയിരുന്നു. അവളെ വിവാഹം കഴിച്ചത് ഒരു ആർമി ക്യാപ്റ്റൻ ആയിരുന്നു. 
ആഴ്ചകൾ കഴിഞ്ഞ് ഒരു കത്തിൽ എൻറെ സ്നേഹിത എനിക്കയച്ച കത്തില്‍ എടുത്തു പറഞ്ഞ കാര്യം സിന്ധുവിനെ ഒരു മിന്നൽ പോലെ കണ്ടു. ഭർത്താവിൻറെ കൂടെ ബൈക്കിൽ പോകുമ്പോൾ. അവൾ ഹാപ്പിയാണ്. സന്തോഷം തോന്നി. 
സിന്ധുവിനെപ്പറ്റി അവസാനമായി ഞാൻ കേട്ട വാർത്ത അതാണ്. 
മാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം പോസ്റ്റ് കാർഡ് വാങ്ങാൻ ഞാൻ പോസ്റ്റ് ഓഫീസിലെത്തി. ഇടയ്ക്ക് പോസ്റ്റ് ഓഫീസിൽ പോയി ഒരു കെട്ട് കാർഡ് വാങ്ങും. ഒരു കാർഡിന് അന്ന് അഞ്ചു പൈസ ആണ് വില. ഇന്ന് പോസ്റ്റുകാർഡ് എന്താണെന്ന് യുവതലമുറയ്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടിവരും. 
പോസ്റ്റ് കാർഡ് എടുത്ത് കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്ന മഹിള എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി ക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ എൻറെ ചുമലിൽ ഒരു അടി. കാര്യമായ ഒരു അടി. ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. സാജൻ. സാജൻ തോമസ്. 
അത്ഭുതം അവനു കാര്യമായ മാറ്റമില്ല. മുഖം അല്പം തുടുത്തിട്ടുണ്ട്. കൂടാതെ ഗോൾഡൻ ഫ്രെയിം ഉള്ള ഒരു കണ്ണടയും മുഖത്തുണ്ട്. ഇത് ഒഴിച്ചാൽ മറ്റ് യാതൊരു മാറ്റവും അവന് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവന്റെ മുഖത്ത് ആയിരം സൂര്യന്മാർ ഉദിച്ചു നിൽക്കുന്നു. 
അവൻ വല്ലാത്ത ആവേശത്തിലായിരുന്നു. വാ തോരാതെ സംസാരം തുടങ്ങി. ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന കോഴ്സിനെ പറ്റി. അതിൻറെ സാധ്യതയെപ്പറ്റിയൊക്കെ.  ദന്ത വൈദ്യത്തിന്  എന്നും വലിയ സാധ്യതയുണ്ടായിരുന്നു. ഉറപ്പാണ്. കാരണം മനുഷ്യന്റെ വായിൽ മുപ്പത്തിരണ്ട് പല്ലുകൾ ഉണ്ട്. അതിന് കാലം കൊണ്ട് കുഴപ്പങ്ങൾ ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്യും. 
സാജന്‍ അവനെപ്പറ്റി വാതോരാതെ സംസാരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ഉടൻ ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുള്ള ഒരു അപകടത്തെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു. ‘അളിയാ നീ ഇപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യുന്നു’ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ എനിക്ക് പറയാൻ യോഗ്യമായ ഒരു മറുപടിയില്ല. ‘പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നുമില്ല അളിയാ. ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞല്ലോ. അടുത്ത നടപടിയെപ്പറ്റി ആലോചിക്കുന്നേ ഉള്ളൂ.’ എന്ന് പറയേണ്ടിവരും. അത് ഒരു തൃപ്തികരമായ മറുപടിയായിരിക്കില്ല. പ്രത്യേകിച്ച് ഇത്രയും ഷൈൻ ചെയ്തു നിൽക്കുന്ന ഒരാളുടെ മുന്നിൽ. 
ഞാൻ ആകെ വിഷമത്തിലായി. ഭാഗ്യം ആ സമയത്ത് കൗണ്ടറിലിരുന്ന മഹിള പോസ്റ്റ് കാർഡ് എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു. ഇതാണ് സമയം. രക്ഷപ്പെടാനുള്ള സമയം. അവൻറെ ചോദ്യം വരുന്നതിനു മുന്നേ ഓടി രക്ഷപ്പെടുക. ഞാൻ തിരക്ക്  അഭിനയിച്ച് കാർഡ് വാങ്ങി പണം കൊടുത്ത് ധൃതിയിൽ പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
പെട്ടെന്ന് സാജന്‍ എന്നെ വിളിച്ചു. “അളിയാ”.
ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. “സിന്ധുവിന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു. ഒരു ആർമി ക്യാപ്റ്റനാണ് കെട്ടിയത്. അവർ സുഖമായിരിക്കുന്നു.”
ഒരു നിമിഷം അവന്റെ മുഖത്തെ സൂര്യപ്രഭ അണഞ്ഞു പോയി. പകരം കൂട്ടമായി കാർമേഘം ഉരുണ്ടുകൂടി. അവൻ എന്നെ വിളിച്ചത്, എന്നെപ്പറ്റി അറിയാനല്ല സിന്ധുവിനെപ്പറ്റി അറിയാനാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. കാരണം ഞാൻ അവന്റെ ഒരു നല്ല സുഹൃത്തായിരുന്നുവല്ലോ.  
സാജന് ഒരുപാട് പ്ലാനുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൻറെ എല്ലാ പ്ലാനുകളുടേയും പ്രചോദകസ്രോതസ്സ് സിന്ധു ആയിരുന്നു. അതാണ് അവന് നഷ്ടപ്പെട്ടത്. തീർച്ചയായും അവനതൊരു ഷോക്കായിരിക്കും. 
ഇത്ര ചെറിയ പ്രായത്തിൽ സിന്ധുവിന്റെ വിവാഹം അവൻ ഒരിക്കലും സങ്കൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കില്ല. 
മൂന്നു സ്ത്രീകൾ മാത്രമായി ചുരുങ്ങിപ്പോയ ഒരു കുടുംബത്തിൻറെ ആകുലതകൾ അവന് ഒരുപക്ഷേ മനസ്സിലായി എന്നു വരില്ല. കിട്ടിയ ആദ്യ യോഗ്യമായ അവസരം അവർ ഉപയോഗപ്പെടുത്തി. 
വിധി എന്നല്ലാതെ എന്തു പറയാൻ. തന്നെ ആത്മാർത്ഥമായി ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു മൂകാനുരാഗി തന്റെ ക്ലാസിൽ ഉണ്ട് എന്ന് ഒരിക്കലും സിന്ധു അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവൻ ഒരിക്കലും അത് അറിയിച്ചില്ല. ഭയമായിരുന്നിരിക്കണം. സിന്ധു തന്നെ എഴുതിത്തള്ളുമോ എന്ന ഭയം. ശത്രുവാകുമോ എന്ന ഭയം. 
അവൻറെ പ്രണയ പരവശത അറിഞ്ഞ ഒരേ ഒരാൾ ഞാൻ മാത്രമായിരുന്നു. അവൻറെ ഭാവി പരിപാടികൾ എല്ലാം സിന്ധുവിനെ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ളതായിരുന്നു. വീട്ടുകാരുടെ ന്യായമായ എതിർപ്പിനെ മറികടന്ന് വലിയൊരു തുക കൊടുത്ത്,  ഒരു പ്രൊഫഷണൽ കോളേജിൽ സീറ്റ് തരപ്പെടുത്തിയതുത്തന്നെ, അവൻറെ മനസ്സിൽ മുദ്രണം  ചെയ്തുപോയ ആ മുഖം സ്വന്തമാക്കാനാണ്. അതാണ്‌ അവന് നഷ്ടമായത്. 
“വിവരങ്ങൾ സമയാസമയത്ത് നിന്നെ അറിയിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു സാജന്‍.  പക്ഷേ കഴിഞ്ഞില്ല. നിന്നെ ബന്ധപ്പെടാൻ ഒരു ഫോൺ നമ്പറോ, മേൽവിലാസമോ ഒന്നും നീ എനിക്ക് നൽകിയിരുന്നില്ലല്ലോ. എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യാൻ കഴിയും. ഞാനെന്തു ചെയ്യണമായിരുന്നു?”.  അവൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. 
സാജന്റെ മുഖത്ത് പതുക്കെ കാർമേഘങ്ങൾ ഉരുണ്ടുകൂടിത്തുടങ്ങി.  അത് ഉടനെ പെയ്തേക്കാം. അത് കാണാൻ വയ്യ. എന്നും അവന്റെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം മാത്രം കണ്ടു ശീലിച്ച  എനിക്ക് അത് കാണാൻ വയ്യ. 
ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. അവനെ നോക്കാതെ.
dr.sreekumarbhaskaran@gmail.com
****