ഹൃദയം ഒരു താമരയിതൾ പോൽ വിറച്ചു നിൽക്കുന്നു
അവിടെ നിന്ന് നൊമ്പരച്ചോര ഇറ്റു വീഴുന്നു.
ഓരോ തുള്ളിയും ബന്ധനത്തിൻ്റെ മായരൂപം
ഉടലെടുത്തും ഒടുങ്ങിയും പോകുന്ന സത്യങ്ങൾ
​അവ മണ്ണിൽ ചേരുമ്പോൾ അറിവായ്
ആഴമാർന്ന ഉണർവ്വിൻ വെളിച്ചം നിറയുന്നു
ദുഃഖത്തിന് വേരില്ല ഒരൊഴുക്ക് മാത്രമാണ് 
ആ ഒഴുക്ക് നിലയ്ക്കുമ്പോൾ നിർമ്മലത പിറക്കുന്നു
​ഇറ്റുപോയതെല്ലാം മിഥ്യയുടെ അവശേഷിപ്പുകൾ
ബാക്കിയായതോ ഉണ്മയുടെ നിശ്ശബ്ദത മാത്രം
മൗനം ഒരു ആഴിയാകുന്നു 
അലകളില്ലാത്തത്
അവിടെ ചിന്തകൾ ചെന്ന് അലിഞ്ഞു ചേരുന്നു