കേരളത്തിലെ അനുഷ്ഠാന കലാരംഗത്ത് അനവധി കോലങ്ങൾ കാണാവുന്നതാണ്. ഓരോ ദേവതയെയും പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന ചമയങ്ങൾ അണിഞ്ഞു അവർ തെയ്യം, തിറയാട്ട് അങ്ങനെ അനവധി കോലങ്ങളിൽ വരുന്നു. കോലം എന്നതിന് പുറമെ കാണുന്ന രൂപം എന്നും അർത്ഥമുണ്ട്. ഇവിടെ അമ്മക്കോലങ്ങൾ എന്ന് കവി ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ഈ 'അമ്മ വിശേഷകാലത്ത്" വെറുതെ വ്യാജസ്തുതി പാടി മക്കൾ നടക്കുമ്പോൾ അമ്മമാർ വെറും കോലങ്ങൾ ആകുന്നു . വലിച്ചെറിയു നിന്റെ മുഖം മൂടി എന്ന് പണ്ടൊരു കവി പാടിയപോലെ ഈ കവിതയിലും കവി പറയുന്നത് അമ്മയെ തിരിച്ചറിയുക, വെറുതെ അവരെ കോലം കെട്ടിക്കരുത്. വർഷത്തിൽ ഒരു ദിവസം അമ്മയുടെ പേരും പറഞ്ഞു ഓരോന്ന് കാട്ടിക്കൂട്ടുന്ന മക്കളെ രൂക്ഷമായി കവി വിമർശിക്കുന്നു. മാതൃദിനത്തിൽ ഇങ്ങനെയും ഒരു കവിതയോ എന്ന് നമ്മെ അത്ഭുതപെടുത്തുന്നു. കവിയും സ്തുതിപാഠക ആകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.

മരിച്ചൊരു അമ്മയെ ആർക്കും കണ്ടുമുട്ടാൻ കഴിയില്ല.ആർക്കും ഒരമ്മയുടെ സ്‌നേഹത്തെ അളക്കാൻ കഴിയില്ല.ഈ ലോകത്തിൽ സ്വന്തം മക്കളുടെ മനസ്സ് അളക്കാൻ കഴിയുന്നത് അമ്മക്ക് മാത്രമാണ്.അമ്മയുടെ മാത്രം കഴിവായതുകൊണ്ടാണ് അമ്മയെ ദൈവം എന്ന് വിളിക്കുന്നത്.ദുഷിച്ച മകനെ കാണാൻ കഴിയും.എന്നാൽ തീർച്ചയായും,ഒരിക്കലും ദുഷിച്ച അമ്മയെകാണാൻ കഴിയില്ല.ലോകത്തിൽ ഒരാൾ മാത്രമാണ് നമ്മെ ചതിക്കാത്തത്.ആരാ അത് ? അതാണ് നമ്മുടെ സ്വന്തം അമ്മ.

ശ്രീമതി അമ്പിളി കൃഷ്ണകുമാറിൻ്റെ "അമ്മക്കോലങ്ങൾ" എന്ന കവിതയും പ്രശസ്ത സാഹിത്യകാരി മുണ്ടനാട്ട് ലീലാവതി എന്ന ഡോ. എം. ലീലാവതിയുടെ "അമ്മയെ വഴിയിൽ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ" എന്ന കവിതയും ഒരേ ആശയം പങ്കുവെക്കുന്നു. മാതൃത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പൊള്ളയായ വാഴ്ത്തുപാട്ടുകളെയും, സമൂഹം അമ്മമാരിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന കേടുപാടുകളെയും അമ്പിളി കവിതയും ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. കവിതയുടെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ മരിച്ച അമ്മയെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു. എന്നാൽ ആ അമ്മ, മാതൃസ്നേഹത്തിൻ്റെ വാഴ്ത്തുപാട്ടുകൾ കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. കവിതയുടെ വരികളിൽ നിറയുന്ന സഹനത്തെയും സ്നേഹത്തെയും കാരുണ്യത്തെയും അവർ കാപട്യമായി കാണുന്നു. ആൺമക്കൾ അമ്മയെ സഹനത്തിൻ്റെയും സ്നേഹത്തിൻ്റെയും കാരുണ്യത്തിൻ്റെയും മൂർത്തിയായി വാഴ്ത്തുന്നത് അവരുടെ ഭാര്യമാർക്കുള്ള മുന്നറിയിപ്പാണ് എന്ന് അമ്മ പറയുന്നു. അമ്മയായ താനും അങ്ങനെ ജീവിക്കണം എന്ന അലിഖിത നിയമം അവർക്ക് മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ അമ്മയും ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യജീവിയാണ്. അവർക്കും വികാരങ്ങളും വിചാരങ്ങളുമുണ്ട്. സഹനത്തിൻ്റെ ഭാരം കെട്ടി അവരെ സമൂഹത്തിൽ ഒറ്റപ്പെടുത്തരുത്. സ്നേഹത്തിൻ്റെയും ത്യാഗത്തിൻ്റെയും പേരിൽ അവരെ ബന്ധിക്കരുത്. അമ്മമാർക്ക് സ്വന്തമായി ഇഷ്ടങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളുമുണ്ട്. ലോകത്തെയും കാലത്തെയും അറിഞ്ഞ്, സ്വന്തം സന്തോഷം കണ്ടെത്തി ജീവിക്കാൻ അവർക്കും അവകാശമുണ്ട്. പൊള്ളയായ സ്തുതിഗീതങ്ങളാൽ അവരെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കാതിരിക്കുക. സഹനത്തിൻ്റെ ഭാരം അവരുടെ വികാരങ്ങളെ അടിച്ചമർത്താതിരിക്കട്ടെ എന്ന് അമ്പിളി ആഗ്രഹിക്കുന്നു. രണ്ട് കവിതകളും ഒരേ വിഷയം വ്യത്യസ്ത കവികളുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകളിലൂടെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. മാതൃത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരമ്പരാഗത ചിന്തകളെ ചോദ്യം ചെയ്യാനും, അമ്മമാരെ വ്യക്തികളായി അംഗീകരിക്കാനും ഈ കവിതകൾ നമ്മെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.

പരമ്പരാഗത അമ്മ,ആധുനിക അമ്മ എന്നൊന്നില്ല.വെറുതെ വാക്ക് വ്യായാമം,വാക്കഭ്യാസം മാത്രം.അമ്മയുടെ ഉള്ളിലുള്ള സ്ത്രീയാണ് ദുഷിച്ചത്.അമ്മയിലെ ആ സ്ത്രീയാണ് സ്വന്തം ഭർത്താവ് ഉറങ്ങി കിടക്കുമ്പോൾ മഴുകൊണ്ട് വെട്ടിക്കൊല്ലുന്നതും ,മുലകുടിയ്ക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ്‍ കാമുകന്റെ കൂടെ ഒളിച്ചോടുന്നതും ഒക്കെ ചെയ്യിക്കുന്നത്.അമ്മ എന്നഭാവത്തിന് ഒരു കളങ്കവുമില്ല .“മാതൃ”എന്ന ശബ്ദത്തിൽ നിന്നാണ് മാതാവ് ,അമ്മ എന്ന ശബ്ദമുണ്ടായിട്ടുള്ളത്. മക്കളുടെ മനസ്സ് അളന്ന് അറിയുന്നവൾ എന്നാണർത്ഥം.’മാങ്‌ മനേ’എന്നുള്ള ധാതുവിൽ ത്രച്ച്‌ പ്രത്യയം ചേരുമ്പോഴാണ് മാതൃ ശബ്ദമുണ്ടാകുന്നത് .ത്രച്ച് പ്രത്യയത്തിന് അമ്മയുടെ മക്കളുടെ മനസ്സ് അളക്കാനുള്ള കഴിവിന്റെ ആധിക്യത്തെ കാണിക്കുന്നു.അമ്മ അന്നും, ഇന്നും,എന്നും ഒന്നുതന്നെ!