ജന്മഭൂമിയുടെ നെഞ്ചിലായ്
ഒരു ചോര പോലെ വിതച്ചു പോകുന്നു
മണ്ണും മഴയും കാറ്റും വെളിച്ചവുമൊക്കെ
കരഞ്ഞ് പറയും — കർഷകന്റെ കൈവിരൽവളർച്ച.

ജനസംഖ്യ വർദ്ധിക്കുന്നു,
പക്ഷേ നിലം ക്ഷീണിക്കുന്നു,
ആഹാരത്തിനൊരു നിശ്ചല ഭയം,
പക്ഷേ തോൽവിക്ക് ഇടമില്ല നമ്മൾക്കിവിടെ.

മൺപിണഞ്ഞ് വളരുന്ന പ്രതീക്ഷ
പുനർനിർമ്മാണ കൃഷിയുടെ പേരിലാണ്,
കാർബണെ കുടഞ്ഞു മാറ്റുന്ന കൈകളിലുണ്ട്
കാലാവസ്ഥയുടെ കുലുക്കിൽ അടിയുറച്ചൊരു ഉത്തരം.

AI ക്ക് കണ്ണുള്ളതാകാം,
പക്ഷേ അതിന് ഹൃദയം ഞങ്ങളാകണം,
സൈബർ യുദ്ധങ്ങൾ നിലം കവിയുമ്പോൾ
കൃഷിയും സുരക്ഷയുമെന്തിന് വേർതിരിക്കാൻ?

ഓട്ടോമേഷൻ ഒരു ആഹാരകവചം തന്നെ,
പക്ഷേ വിത്ത് മുറിക്കുന്ന കുലിർഹസ്തം
ആർക്കാണ് പ്രോഗ്രാമാക്കാനാവുക?

തടവുകാണുന്നു ജലസംഭരണികളും,
പച്ചപ്പുരയും പശുക്കളും നിശബ്ദമായി,
ഒറ്റ കാൽ നീങ്ങി നിൽക്കുന്ന ആഹാരപദ്ധതികൾ,
ഒരു ചോദ്യമായി മാറുന്നു ഭൂമിക്ക്:
"ഇനി എങ്ങനെ ജീവിക്കാം?"

അതിന്റെ മറുപടി —
മണ്ണിന് താളം കാട്ടുന്നവരിൽ നിന്നാണ്.
പുനർനിർമ്മാണ കൃഷിയുടെ നെഞ്ചിൽ
പ്രകൃതിയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് തന്നെ.

മണ്ണിന്റെ ചൂണ്ടുവിരലിലൂടെ
വളരട്ടെ പുതിയ കവിതകൾ,
ഓർഗാനിക്കായ്പ്പുകളായ് പൊട്ടിച്ചിരിയട്ടെ
ഭൂമിയുടെ നേരുവിളികൾ.

“പുതിയ രീതികൾ അപകടമാണോ?” —
ചോദ്യം ഉയരുന്നു തോറും,
പക്ഷേ പ്രകൃതിയോടൊപ്പം പാടുന്ന
കർഷകന്റെ കരവിളി മറുപടിയാകട്ടെ:
“ഇത് സംരക്ഷണമാണ്, നവനിർമ്മാണം തന്നെയാണ്!”

മൂല്യത്തിൽ മുളച്ച്,
പ്രശ്നബോധത്തിൽ പാകമെടുത്ത്,
പ്രതീക്ഷയാൽ കതിരിച്ചിട്ടുള്ള
ഒരു പുതിയ വിളവാണ് വരുന്നത്.