പെരുമഴ പെയ്തു തീർന്ന അർദ്ധരാത്രി. 

ചന്നം പിന്നം മഴ പിന്നെയും ചിതറി,  

മൺവഴിപാതയിലെ വൈദ്യുതിവിളക്ക് 

ഒരു പഴുത്തമാങ്ങ പോലെ തിളങ്ങി.

പ്രകാശം കൂരമ്പുകൾ പോലെ 

വിളക്കിനു ചുറ്റും വലയം ഇട്ടു .

ഇരുട്ടിൽ .. 

ഇറയത്തു നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ ചേർന്നിരുന്നു .. 

ഒരമ്മയും മകനും.. 

ഇനി എങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെ .. 

ഇനി എന്തെന്നറിയാതെ.

പുരയ്ക്കുള്ളിൽ 

അപ്പോഴും പുരുഷശബ്ദം പുലഭ്യം തുടർന്നു .

പുലരിയിലേക്ക് ഇനി എത്ര ദൂരം. 

അമ്മയുടെ സാരിത്തലപ്പിൽ തല മൂടി നിന്നു. 

ഉറക്കം വന്നു 

നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ വീണുപോകുമോ എന്ന് ഭയന്ന നേരം. 

കണ്ണുകൾ ഇരുട്ടിൽ ദൂരം അളന്നു.

പുറംതള്ളപ്പെട്ടവർ !

ചേതനയിൽ എരിയുന്ന തിരിനാളം പോലെ 

വഴിയോരത്തെ വിളക്കുകാലിൽ 

ആ വിളക്ക് കത്തി നിന്നു .

പാരപ്പെറ്റിൽ നിന്നും 

മണ്ണിൽ തലതല്ലി വീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികൾ.

നനഞ്ഞ മൺതരികൾ 

കാൽവിരൽ തുമ്പുകളിൽ തരിപ്പുണ്ടാക്കി .

ഡയബെറ്റിക് ആയതുകൊണ്ട് 

ചിലനേരം അയാളുടെ കാൽവിരൽത്തുമ്പുകൾ തരിക്കും. 

വേദന ഒന്നടങ്ങുന്നതുവരെ 

അയാൾ  കണ്ണുകൾ അടയ്ച്ചിരിക്കും.

ഏഴു പതിറ്റാണ്ടുകൾ മുൻപുള്ള 

ഒരു മഴയുള്ള രാത്രി ഓർമ്മയിൽ ഉണരുന്നു .. 

നനഞ്ഞ മൺതരികൾ .. 

മണ്ണിൽ തലതല്ലി മരിക്കുന്ന മഴത്തുള്ളികൾ ..